نقشه کهکشان راه شیری با چهار بازو

یک تیم تحقیقاتی نخستین نقشه کامل بازوهای حلزونی شکل کهکشان راه شیری را طراحی کرده است این نقشه نشان میدهد که قسمت داخلی کهکشان راه شیری از دو بخش مهم و برجسته تشکیل شده است بازو های حلزونی شکل متقارنی که تا فضای خارجی کهکشان راه شیری گسترش می یابد و در آنجا به چهار بازوی حلزونی شکل تقسیم میشود.

 این بازوها نخستین بار بر روی کل کهکشان راه شیری طرح ریزی شد. مارتین پاول استاد ستاره شناس و عضو پیوسته (ا یوا استیت) گفت انشعاب این دو بازو احتمالا شرحی بر مطالعات پیشین جهت استفاده از فضای درونی و اساسا فضای خارجی کهکشان میباشد که شماری از این بازوهای ستاره شناسی را کشف کرده اند. پایول پیتر انگلمایر از دانشگاه زوریخ در سویتزرلند و نیکولای بیسانتز از دانشگاه بوکم آلمان این نقشه جدید را توسعه داده اند اما از آنجایی که خورشید و دیگر ستاره ها به دور قسمت مرکزی کهکشان راه شیری میچرخند،  دانشمندان نمیتوانند این بازوهای مارپیچی را مستقیما ببیند. بدین سبب برای جستجو و یافتن این بازوها  بر شواهد غیر مستقیم تکیه می‌کنند در نور مریی کهکشان راه شیری همانند کمربند ی محصور متراکم و بی قاعده پدیدار میشود.

ابرهای تیره غبار آلودی ناحیه مرکزی کهکشان را می‌پوشاند بهمین دلیل است که کهکشان راه شیری در نور مریی دیده نمیشود. کاوشگر کیهانی ناسا نقشه کهکشان راه شیری را از طریق اشعه مادون قرمز و با استفاده از دستگاهی بنام انتشار دهنده آزمایشات و تجربیات زمینه ای ترسیم کرده اند اشعه مادون قرمز سبب می‌شود ابرهای غبار آلود روشن و  شفاف به نظر برسند انگلمایر و بیسانتز اطلاعات مادون قرمز بدست آمده از کاوشگر را راهی برای ترسیم یک نمونه‌ی حرکتی از گازهایی  که درقسمت داخلی کهکشان جریان دارند می‌دانند.

پاِول از این نمونه برای احیای  تقسیم ملوکول‌های گازی کهکشان استفاده کرد  و اینکار منجر به ایجاد نقشه ای از بازوهای پیچ در پیچ کهکشان راه شیری شد. مطالعه کهکشان راه شیری مهمترین مرجع جهت فهم و شناخت دیگر کهکشانها است. متخصصین اخترفیزیک میدانند که ستاره های کهکشان راه شیری همانند صفحه ای مدور با یک بر آمدگی درمرکز تقسیم شده اند، که تحت سلطه باریکه ای طولانی و متشکل از ستارگان منظم  قرار دارند ستاره‌ها در قسمت خارجی این بخش مرکزی در طول بازوهای مارپیچی قرار گرفته‌ و علاوه بر دو بازوی مارپیچ اصلی دو بازوی فرعی نیز در بخش داخلی کهکشان قرار گرفته‌اند.

این بازو ها هر کدام در فاصله ده هزار سال نوری از مرکز کهکشان به انتها میرسند. خورشید نیز در فاصله بیست و پنج هزار سال نوری از مرکز کهکشان قرار دارد و در یکی از بازوهای بسیار قدیمی قرار دارد. اما همیشه به علت انحراف مسیرش از حرکت مدور یک معما بوده است. فاصله متناوب آن با مدارش به علت کشش گرانشی ایجاد شده توسط بازوی متقارن دیگری است  که در بخش دورتر کهکشان قرار گرفته و به تازگی توسط داده های گازی شناخته شده است. کشف دومین بازو یک کار برجسته برای انگل مایر بود. وی گفت "به تازگی به این نتیجه رسیدیم که نمونه پیش فرض متقارن ما یک نمونه صحیح بوده و بخش داخلی کهکشان در واقع  ساختاری متقارن دارد". گرو های دیگر علمی هم اکنون علاقه مند به استفاده از این نقشه جدید برای تحقیقاتشان هستند برای مثال یک گروه علمی از فرانسه علاقه مند است از این نقشه در تحقیقاتش راجع به ماده تاریک استفاده کند.