..............................................................................................

قرار دادن یک ماهواره در مدار، نیاز به نیروی بزرگی داره که این نیرو باید توسط موشک حمل کننده تولید بشه. ماهواره برای اینکه حرکتش موفقیت آمیز باشه، باید به ارتفاع حدود 200کیلومتری و سرعت بالای 29000 کیلومتر بر ساعت برسه. ( راستی بچه ها تا جایی که من میدونم کیلومتر بر ساعت و کیلومتر در ساعت، از نظر فیزیکی با هم متفاوت هستن ولی ما معمولا توجهی نداریم. در استفادشون دقت کنیم. ) بعله...! میگفتم! ترکیب دو انرژی پتانسیل ( ار اثر ارتفاع) و انرژی جنبشی ( در اثر سرعت) در موشک های چند مرحله ای که سوخت شیمیایی میسوزونن میتونه انرژی حمل ماهواره به مدار زمین رو تامین کنه.

                     

مرحله ی اول زمانی اتفاق میفته که؟ که موتور موشک روشن شده و نیروی بالا برنده ای ایجاد میکنه ( همون قانون سوم نیوتن احتمالا! کدوم... ؟ آها! همون که میگه هر عملی دارای عکس العملی برابر و خلاف جهت عمل! منم یه چیزایی بارم میشه هااااا! دست کم نگیرید! ) آره دیگه... این نیرو که ایجاد میشه، موشک رو با مخازن سوخت و ماهواره ی متصل بهش میبره به کجاها؟ بلندای آسمان... بعد اینکه موتور موشک، همه ی سوخت موجود در موشک رو سوزوند، قسمت اولش از بدنه جدا میشه و به زمین سقوط میکنه! ( قضیه ی همون زباله های فضایی و ایناست دیگه! باید در فکر ساخت سطل زباله ی فضایی باشیم! راستی به نظرتون اسم سطل زباله به زبان فضایی چی میشه؟!؟!)

بعد اینکه این قضایا رخ داد.......... قسمت دوم موتور موشک روشن شده و با توجه به سبکتر شدن موشک، سرعتش برای بالا رفتن بیشتر میشه. بعد این مرحله بازم اون قسمت که کارش تموم شده بازم جدا میشه و حالا تو سر کدوم بدبخت و بیچاره و درمانده ای میخوره خدا میدونه! و خلاصه با توجه به ماموریت ماهواره ( که زمین آهنگه یا هر چی!) ماهواره بالاخره بعد از اینکه کلی آدم مفلوک رو از پا دراورد، میره رو مدار! (همون مرحله سومه)

بعد اینکه ماهواره روی مدار قرار گرفت، یک راکت موتور دیگه روشن میشه و ماهواره رو در یک مدار دایره ای شکل اطراف زمین قرار میده. همه ی این مراحل طوری برنامه ریزی شدن که در یک زمان دقیق شروع میشن و با ترتیب، همه چیز رو برای قرار گرفتن ماهواره روی مدار آماده میکنن. و از وقتی ماهواره رفت رو مدار، با استفاده از قوانین نیوتن و حرکت در خلا نسبی و قوانین دیگه ای از فیزیک به کارش ادامه میده.

در سال 1990 امریکا حمل ماهواره رو با هواپیمای بلند پرواز هم تجربه کرد که خیلی هم گشنگ پیش رفت. همش یادمه به جون خودش! ( مردم چه کارا میکنن! هواپیماهای ما آدم رو زوری میبرن! مال اونا ماهواره هم میبره! چه کنیم... جهان سوم... رشد میکنیم! اکشال نداوره!) یه روش دیگه که امریکا از اون استفاده کرد و میکنه ، حمل با "شاتل فضایی" هستش. که در این روش فضانوردان میتونن از موفقیت ماهواره مطمئن شن و یا اونو برای تعمیر به زمین برگردونن. که راجع به شاتل بعدا ( در پست بعدی) میتوضیحیم!

                   

نوشته شده در چهارشنبه 88/9/25ساعت 7:38 عصر توسط امین آراسته و عماد شیخ انصاری نظرات ( ) | |